ok, po prostu wtedy nie wiedziałem jeszcze o co chodzi z tymi gwiazdkami
_______________________________

Eon oddalił się na dość dużą odległość, co mnie trochę zaniepokoiło. Ruszył w moją stronę żwawym tempem, a za nim pojawiła się smuga. Wiedziałem już, że pokemon znał już dobrze tę technikę. Skrzywiłem się czekając, aż uderzy w moją nogę. Przymknąłem oczy. Hmm... Już dawno powinien uderzyć... Uchyliłem powieki. Okazało się, że Eevee siedział przede mną i wpatrywał się we mnie z wyraźnym przekazem. Wywołało to we mnie głębokie wzruszenie, ale nie popłakałem się. Chyba. Przyklęknąłem i pogłaskałem pokemona pod brodą.
- Świetnie, Eon. - Pochwaliłem go. On zamruczał cicho. W tej chwili poczułem wielkie przywiązanie do tego pokemona i nie wyobrażałem sobie, bym mógł się z nim kiedykolwiek rozstać.
Skoro Tackle ma opanowane, trzeba spróbować czegoś innego. Zajrzałem w pokedex. Sand attack...
- Może spróbujemy tego? - Podstawiłem pokemonowi pokedex pod nos, a na ekranie widniał obrazek:

Eon wyglądał na zainteresowanego, ale nie wiedziałem, czy chodzi mu o sam atak, czy też pokemona, który go wykonywał. W końcu był to Umbreon, jedna z form, jaką Eon mógł przybrać w przyszłości. W końcu maluch spojrzał na mnie, szczeknął i zamachał ogonem. Uśmiechnąłem się pod nosem.
- Sand-attack może tymczasowo powstrzymać przeciwnika, co przyda nam się w pierwszych walkach. Używając tej techniki, musisz odwrócić się tyłem do wroga i za pomocą łap wzburzyć kaskady piachu. Możesz w tym celu użyć przednich lub tylnych łap, jak ci wygodniej... Tylko nie używaj wszystkich naraz! - Zaśmiałem się i poczochrałem czubek jego głowy. Wstałem i odsunąłem się kilka metrów.
- Do dzieła! - Zagrzałem go.

Z dumą przyglądałem się postępom Eona. Najwyraźniej zrozumiał o co chodzi. Rozstawił tylne łapy, a następnie przebierając przednimi kończynami sypał suchym piaskiem za siebie. Te "ziemne pociski" latały na różne strony i nie były celne, ale nie mógłbym oczekiwać, ze od razu będzie to potrafił perfekcyjnie. Po chwili zamiast piachu zaczęła latać czarna ziemia, a Eonowi coraz trudniej było pracować.
- Dobrze, wystarczy. - Powiedziałem do niego. - Chodź, zrobimy sobie małą przerwę. - Usiadłem wśród bujnej trawy, a Eevee z radością się przyłączył. W miejscu, gdzie przed chwilą stał, widać było dołek o niewielkiej średnicy. Maluch położył się przy mnie wtulając się w moją nogę. Pogładziłem jego futerko, które było tak przyjemne w dotyku... Siedzieliśmy tak w milczeniu spoglądając w horyzont i ciesząc się ze swojego wzajemnego towarzystwa. Po jakimś czasie westchnąłem.
- Myślę, że już wypocząłeś. - Zagadnąłem go, a on potwierdził moje słowa pojedynczym kiwnięciem łebka. - Kontynuujemy trening Sand-attack. - Oznajmiłem. - Lepiej, żebyś nauczył się dwóch, czy trzech ataków porządnie, niż pięciu powierzchownie. Dam ci teraz małą wskazówkę: postaraj się wyrzucać piasek prosto w tył, a nie na boki. - Uśmiechnąłem się do niego. Eon postąpił kilka metrów ode mnie, by znów spróbować swych umiejętności.

Wybacz, postaram się tym razem lepiej rozwinąć te wskazówki i porady

Widać było, że Eon wziął sobie moje polecenia do serca, bo starał się sypać mniej chaotycznie. Wreszcie piaskowe pociski przypominały już bardziej zwarte grudki. Leciały wręcz idealnie w tył (przynajmniej jak na moje oko). Co prawda piasek nie wznosił się zbyt wysoko i nie leciał za daleko, ale i tak byłem dumny z mojego pokemona. Na jakiegoś niewielkiego pokemona mogłoby to zadziałać. Uznałem, że pora zmienić sposób ćwiczeń i znów dać małą radę Eonowi, zanim nauczy się używać tego ataku w błędny sposób. Zagwizdałem, a Eevee zastygł uszami i spojrzał na mnie niepewnie. Nie nauczyłem go jeszcze, że ten dźwięk to coś w rodzaju zawołania, ale przyzwyczai się, gdy będę tego częściej używał.
- Podejdź tu na chwilę. - Zawołałem i przykucnąłem. Pokemon przybiegł do mnie w podskokach. Podrapałem go za uchem. - Brawo, robisz postępy. - Pochwaliłem go. Malec zrobił dumną minę. Niestety nie wziąłem ze sobą żadnych smakołyków. Byłem zbyt podekscytowany swoim pierwszym pokemonem. Ech, nagrodzę go w domu...
- Przydałoby ci się teraz coś, do czego mógłbyś mierzyć... - Powiedziałem w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego. Mój wzrok zatrzymał się na szczątkach domku na drzewie, a konkretnie na desce, która wisiała praktycznie na jednym gwoździu.
- Zaczekaj tu. - Rozkazałem Eonowi i zacząłem wspinaczkę. Pokemon przyglądał mi się z niepokojem. Wreszcie wdrapałem się na konar tuż przy moim celu. Zerwałem deskę i poczułem, że się nieco klei. Okazało się, że była to żywica, która wypłynęła z pnia drzewa przez dziurę wytworzoną gwoździem. Lepkie miejsce deski może posłużyć za improwizowane oczy. Gdy piasek się do tego dostanie, będzie wyraźny ślad. Uśmiechnąłem się do swoich myśli.
- Lepiej się odsuń. - Zawołałem do Eona, który stał niemal dokładnie pode mną. Pokemon odszedł kawałek wciąż zadzierając łebek. Puściłem deskę, a gdy wylądowała, została dokładnie obwąchana przez ciekawskiego Eevee. Po chwili i ja byłem na dole. Oparłem deskę o pień drzewa.
- Słuchaj, teraz musisz się postarać trafić piachem w tą deskę. A najlepiej w miejsce, gdzie pokryta jest żywicą. - Zwróciłem się do Eona, a on znów kiwnął mi łebkiem. Pokemony potrafią słuchać lepiej od niektórych ludzi... Ustawił się na dogodnej pozycji.
- Pamiętaj, musisz szybko się zorientować, gdzie jest twój cel i błyskawicznie użyć Sand-Attack. Nieruchoma deska jest łatwym celem, ale żaden pokemon nie będzie czekał, aż dostanie piaskiem w oczy. - Podpowiedziałem mu jeszcze.

Ehh... Już nie bądź dla siebie taki surowy, całkiem dobrze piszesz Zastanawiałem się nad rolą MG, ale nie wiem, czy przyda wam się ktoś, kto orientuje się jedynie w I i II generacji...
_________________________________

Ucieszyłem się widząc dość szybki sukces Eona. Jednak pociski ledwo dolatywały do celu. A więc problem nie leży w celności, a w sile... Podczas, gdy pokemon kontynuował swój trening, ja myślałem w jaki sposób można polepszyć jego sytuację z mięśniami. W końcu udało mi się opracować kilka ciekawych ćwiczeń. Zagwizdałem, a pokemon postąpił niepewnie w moją stronę, nie wiedząc, czy o to mi chodziło. Nie mogłem się powstrzymać od kolejnej pieszczoty. Chyba się od tego uzależniłem...
- Idzie, Ci bardzo dobrze, ale możemy to jeszcze udoskonalić. Proponuję kilka rundek wokół dębu. - Eon spojrzał na mnie i jęknął. Wyglądał na zniecierpliwionego. - Pobiegnę z tobą. - Obiecałem, a maluch wyraźnie się rozchmurzył. Już nawet nie było widać jego zmęczenia, bo podskakiwał w miejscu z ekscytacji, że wreszcie zrobimy coś razem. Uśmiechnąłem się. - To będzie taki mały wyścig - musisz okrążyć drzewo dziesięć razy, zanim ja to zrobię. - Eon chyba kiwnął mi porozumiewawczo, ale nie byłem pewien, bo wciąż podskakiwał. Przy pomocy buta wyryłem pokrzywioną linię w ziemi, która miała być startem i metą. Ustawiłem się w odpowiedniej pozycji. Nie musiałem nic tłumaczyć pokemonowi, bo ustawił się obok i napiął mięśnie.
- Uwaga... Do startu... Gotowi... Start! - Rzuciłem komendy i ruszyłem pędem wzdłuż wyznaczonej przez siebie samego trasy. Eon był tuż przede mną. Udało mi się go na chwilę wyprzedzić, jednak on o wiele lepiej radził sobie z zakrętami. Wyskoczył przede mnie i po chwili był już po drugiej stronie drzewa. Po jakiejś minucie usłyszałem ciche sapanie, a Eon coraz bardziej zwalniał. Znów byłem przed nim. Po minucie zdublowałem go.
- Nie poddawaj się! Daj z siebie wszystko! Jeszcze cztery okrążenia! - Krzyknąłem za siebie. Ledwo skończyłem, usłyszałem za sobą dźwięk biegu pokemona. Ani się obejrzałem a był już przede mną. Zaśmiałem się, czego pożałowałem, bo zabolały mnie płuca. Dostrzegłem, że brązowa plamka wyprzedziła mnie dwa razy... Czyli... Eon nadrobił drogi i jeszcze mnie zdublował! Czekał już na mnie na mecie zziajany. Zatrzymałem się obok i podparłem o kolana.
- Bra-wo ma-ły... - Wysapałem. - Zarządzam małą przerwę. - Powiedziałem i usiadłem tam gdzie stałem. Eon zrobił to samo.

* * *

Pół godziny później...

Podniosłem się z ziemi i strzepałem powierzchowny brud ze spodni.
- Pora na kolejne ćwiczenie, Eon. - Powiedziałem, a on niechętnie podniósł się z gleby. -Musisz poćwiczyć trochę skakanie. Widzisz tamtą skałę? - Wskazałem głaz pokaźnych rozmiarów. - Przeskocz go dwadzieścia razy. Będę liczył i powiem ci, kiedy skończyć. - Eon westchnął i podszedł do głazu. Spojrzał na mnie błagalnie. - No zrób to, proszę. Obiecuję, że jeszcze tylko to i sprawdzimy jak poprawi się twój Sand-Attack. Później pójdziemy do domu i dam ci pyszne muffinki. - Eon zamerdał wesoło ogonem. - Jednak jest warunek - musisz się starać. - Zastrzegłem. Choć w głębi duszy obiecałem sobie, że i tak sowicie go wynagrodzę za wytrwałość i postępy podczas dzisiejszego treningu. Jednak Eevee przyjął to na poważnie i zabrał się za susy. Kilka razy został na skale, ale się nie poddawał. Ja w tym czasie przymocowałem deskę do pnia za pomocą wystającego gwoździa oraz kamienia jako prowizorycznego młotka. Kawałek drewna wisiał teraz około półtorej metra nad ziemią. Odwróciłem się do Eona.
- Wystarczy już. Podejdź tu, proszę. - Pokemon zbliżył się z wzrokiem utkwionym w desce. Następnie spojrzał na mnie wzrokiem pt. "Chyba żartujesz".
- Dasz radę! - Zachęciłem go.

Ostatnio edytowany przez Felio (2012-10-02 17:26:32)

Ucieszyłem się, gdy Eon z zapałem przystąpił do ćwiczenia. Rezultaty wyścigu były wyraźnie widoczne. Jednak długo musiałem czekać nim trafił w wyznaczony cel, jakim była deska.
- Tak jest! - Krzyknąłem radośnie, gdy pokemon podołał wyzwaniu. No cóż, obiecałem, że zaraz po tym pójdziemy do domu... A może go jeszcze ubłagam? W końcu niewiele brakuje do całkowitego przyswojenia tej techniki.
- Eon... - Zacząłem. - A może spróbujmy już dziś zamknąć trening tego posunięcia? Bardo niewiele brakuje ci do opanowania go...
Pokemon przekrzywił głowę najwyraźniej znużony. Jednak perspektywa całkowitego przyswojenia Sand-Attack przypadła mu do gustu.
- Teraz musisz stanąć trochę dalej od celu. - Powiedziałem i odszedłem od drzewa na odległość jakichś czterech metrów. Za pomocą buta narysowałem w miarę prostą linię. - O tutaj.
Odsunąłem się od wyznaczonego miejsca i splotłem ręce za plecami.

Z niedowierzeniem patrzyłem jak Eon trafia w cel niemal za każdym razem. Każdy celny strzał nagradzany był moim wiwatem. Po jakimś czasie Eevee przeprowadził serię bezbłędnych strzałów. To był wyraźny znak, że opanował Sand-Attack. Od wiwatowania zabolało mnie już gardło. Eon zorientował się, że nie popełnia już żadnych błędów. Przyszedł się połasić. Uniosłem go oburącz nad głowę.
- Jestem z ciebie dumny Eon! Udało ci się! - Przytuliłem pokemona. - A teraz, zgodnie z obietnicą, wracamy. Trzeba uczcić pierwszy bardzo udany trening.
Z Eevee'm na rękach ruszyłem w stronę domu.