Tu nie musiałaś odpisywać

Przyszedłem znów na mój upodobany teren z Eonem na ramieniu. Tachałem za sobą gąbkowy materac. Tym razem byłem bogatszy o jednego pokemona - Omanyte. Wypuściłem prehistorycznego stworka z pokeballa.
- Witaj w drużynie. - Powiedziałem z życzliwym uśmiechem. Skorupiak podskoczył i wydał z siebie piskliwy oddźwięk radości. Był taki żywy... A jeszcze niedawno był jedynie skamieliną... Przykucnąłem i puściłem materac.
- Eon, poznaj nowego kolegę - Ommy'ego. - Powiedziałem i przedstawiłem niebieskiego pokemona wcześniej dobranym imieniem. Eevee położył uszy po sobie i przez chwilę nie miał zamiaru zejść z mojego ramienia. Wreszcie zsunął się z ociąganiem i nieśmiało, powolnym krokiem ruszył w stronę Ommy'ego. Nie miałem pojęcia, że Eon jest taki wstydliwy... Drugi pokemon zamachał radośnie mackami.
- Pewnie nie raz się zdarzy, że będziecie musieli współpracować, więc chciałbym, żebyście się zaprzyjaźnili. - Oznajmiłem.
Eevee chyba zaczynał się przekonywać do Omanyte. Zaczęli sobie rozmawiać po swojemu, a miny mieli raczej pogodne.
- Dobrze, czas rozpocząć trening. - Zarządziłem. - Eon, zrób kilka rundek wokół drzewa, a ja tymczasem wytłumaczę Ommy'emu, na czym będzie polegać jego ćwiczenie. - Powiedziałem, a Eon zrobił to, o co go poprosiłem. Zaplanowałem ten trening już wcześniej z małą pomocą pokedexa. Wyjąłem z plecaka oszlifowaną drewnianą belkę (o ile coś tak krótkiego można nazwać belką), która była mniej więcej grubości mojej ręki. Położyłem ją na ziemi przed Omanyte.
- Przećwiczymy dziś atak Bite. - Wyjaśniłem. Włączyłem odpowiednią stronę w pokedexie.

- Spójrz, to wygląda mniej więcej tak. Polega na tym, że musisz mocno ugryźć przeciwnika. Dobrze wytrenowany pokemon potrafi nawet przestraszyć oponenta tym atakiem. To może się nam bardzo przydać. - Wyjaśniłem mu. - A ćwiczyć będziesz gryząc ten o to kawałek drewna. - Wskazałem mu domniemany przedmiot. - Liczę na ciebie.
Wstałem i odszedłem kilka kroków. Spojrzałem na Eona, który swobodnym truchtem biegał wokół drzewa. Zagwizdałem, a on jak zwykle zastrzygł uszami, a następnie podbiegł do mnie. Przykucnąłem i podrapałem go za uchem.
- Ty dzisiaj wypróbujesz Quick Attack. - Powiedziałem. -To coś podobnego do Tackle, tylko wymaga większej szybkości i dzięki niemu możesz uniknąć wielu ataków dystansowych. Mniej więcej tak to wygląda.
Podstawiłem mu pokedex pod nos.

- A jak będziemy to trenować? - Spytałem retorycznie, a Eevee spojrzał na mnie wyczekująco. Jednak zamiast mu odpowiedzieć poszedłem po materac i oparłem go o pień drzewa. - Wystartujesz z dużej odległości i z maksymalną prędkością uderzysz w materac. - Wyjaśniłem wreszcie. - Chodź, pokażę ci, skąd masz wystartować. - Zaprowadziłem Eona w okolice różanego krzewu, czyli jakieś piętnaście metrów od dębu i nakreśliłem linię sposobem tym samym, co zawsze. - Startujesz stąd. Wrócę teraz pod dąb, a ty na mój sygnał szarżujesz na materac/ - Powiedziałem i wróciłem, w miejsce, gdzie trenował Ommy. Odwróciłem się do Eona.
- Uwaga...! Start! - Krzyknąłem do niego.

Byłem skupiony na Eonie, gdy tylko ruszył. Biegł dość szybko, ale nie pojawiła się biała smuga charakterystyczna dla tego ataku. Jednak te kilka rundek wokół dębu pomogły mu się rozgrzać i poradził sobie nie najgorzej jak na początek. Podszedłem do malucha.
- Brawo, świetnie ci poszło. - Pochwaliłem go. Wtedy doszedłem do wniosku, że bieganie wokół drzewa nie pozwala mu rozwinąć prędkości, a wytrzymałość i kondycję. Spojrzałem na głaz, przez który Eevee przeskakiwał niedawno dla treningu. - Chyba znowu będziemy musieli wytrenować twój bieg... A więc przez jakiś czas będziesz biegał sprintem od drzewa do tego głazu. - Kolejno wskazałem miejsca. - Biegniesz do drzewa, odbijasz się, biegniesz do głazu, odbijasz się, i tak trzy razy, a później przerwa pięć minut. I od nowa... - Wyjaśniłem po krótce. - Daj z siebie wszystko.
Podszedłem do Omanyte, by ocenić jego postępy. Wprawdzie spodziewałem się czegoś więcej, ale doceniałem to, że przynajmniej mnie słucha. Chciałem go pogłaskać, ale... większość jego zewnętrznego ciała to muszla, której takie pieszczoty nie zrobią przyjemności, a pozostała część to obślizgłe macki. Przełamałem się wreszcie i pogładziłem jedno z jego ramion.
- Nieźle, Ommy. Ale wiem, że stać Cię na więcej. Dalej! Za postępy czeka Cię nagroda! - Miałem nadzieję, że to go zachęci.

Zaraz po zachętach dla Ommy'ego zacząłem się przyglądać Eonowi. Biegał i odbijał się dość sprawnie. Zrobił sobie małą przerwę, jak wcześniej ustaliliśmy, po czym kontynuował ćwiczenia. W pewnym momencie coś za nim mignęło. Strużka jasnego światła. To był zalążek Quick Attack! Krzyknąłem podekscytowany jego postępami. Jednak moja radość nie trwała długo, bo pokemon stracił przytomność. Podbiegłem do niego.
- Eon! Eon, wszystko gra? - Spytałem trzymając go w rękach. Chyba zbytnio go przemęczyłem. Wzbudziłem w sobie poczucie winy. Jednak szybko wziąłem się w garść. Nic mu nie będzie. Muszę mu dać tylko chwilę wytchnienia. Podszedłem z nim do cienia przy pniu drzewa i przewróciłem materac. Ułożyłem na nim Eevee'go. Ściągnąłem plecak i wyciągnąłem z niego butelkę z wodą, miseczkę oraz 1 muffina. Napełniłem małe naczynie i razem z muffinem postawiłem tuż obok pokemona. Pogładziłem jego małe ciałko.
- Odpocznij, zasłużyłeś na to. - Uśmiechnąłem się słabo. Niechętnie podniosłe się i podszedłem do Omanyte, który robił wyraźne postępy. Ale on od gryzienia chyba nie zemdleje? Miałem taką nadzieję...
- Świetnie, Ommy! - Pochwaliłem go. - Może spróbuj owinąć tę beleczkę swoimi mackami używając Constrict, a pójdzie ci lepiej? - Zaproponowałem. Usiadłem obok by poświęcić mu więcej uwagi. Obejrzałem się tylko jeszcze raz, by spojrzeć na Eona.

...No i gdy się obejrzałem, okazało się, że Eon stoi tuż za mną. Najwyraźniej już wypoczął. Uśmiechnąłem się do niego.
- Co, mały, nabrałeś już sił? - Spytałem czochrając jego łebek. Spojrzałem na materac. Po muffinie zostały tylko okruszki, a miska była chyba pusta, ale z tej odległości nie widziałem dokładnie.
- Skoro tak, to... - Urwałem, bo usłyszałem za sobą cichy trzask. Odwróciłem się i zobaczyłem Ommy'ego stojącego przy pękniętej beleczce. Jednak ślady zębów były słabe, więc albo połamała się pod wpływem Constrict, albo po prostu zniszczyła ją wilgoć... Choć też bardzo prawdopodobne, że oba te czynniki miały na to niejaki wpływ. W każdym razie nie było to to, czego oczekiwałem. Jednak jego trening nie będzie tak prosty, jak mi się wydawało... Chyba muszę się przygotować na to, że z każdym pokemonem i każdą techniką tak będzie... Hm... Jak jeszcze Omanyte może ćwiczyć Bite? Może coś z mięśniami szczęk? Ale jak owe można trenować? Ziewając? Jedząc? O! Już wiem!
- Ommy, musimy zmienić taktykę ćwiczeń. - Powiedziałem do bezkręgowca. - Twoim zadaniem będzie teraz wymawianie swojej nazwy gatunkowej - Omanyte. Za każdym razem otwieraj pyszczek jak najszerzej. Trenuj, aż zaboli Cię gardło, którego nie masz xD. - Powiedziałem i wyjąłem butelkę wody oraz drugą miskę, którą napełniłem. - Proszę, to w razie, gdyby zaschło Ci w... paszczy. - Rzekłem i podałem małemu pokemonowi naczynie wypełnione wodą.
Wzrok skierowałem znów na Eona. Maluch właśnie mył swoje futerko, co wyglądało wyjątkowo uroczo. Aż pożałowałem, że przez mój obrót oderwał się od swojego zajęcia i spojrzał na mnie. Odchrząknąłem.
- No, skoro znów jesteś zdolny do ćwiczeń, to zabieramy się za trening. - Powiedziałem zdecydowanie. Poszedłem razem z pokemonem typu normalnego do materaca. Ściągnąłem z niego miskę i strzepnąłem okruszki. Oparłem go o pień, tak jak wcześniej. Przykucnąłem przy Eonie.
- Teraz znowu będziesz biegał spod krzewu róży i uderzał w materac, ale tym razem obmyśliłem sposób, w jaki będziesz to robił. W biegu wykonuj długie susy. Zmniejszy to szansę na potknięcie się, czy skaleczenie łap. - Eevee kiwnął łebkiem z wyraźną aprobatą. - Tym razem nie czekaj na mój sygnał. Po prostu biegnij. Gdy uderzysz w materac, truchcikiem wróć znów pod linię startu. - Powiedziałem do pokemona. Odszedłem kawałek i usiadłem mniej więcej centralnie między ćwiczącym Omanyte i miejscem zderzenia Eona. Stąd mogłem obserwować postępy obu moich podopiecznych.

Doskonale widziałem zapał Eona. Byłem dumny, że mam takiego pokemona i, że właśnie jego wybrałem na mojego pierwszego poke-przyjaciela. Bardzo dobrze się rozumieliśmy, a ponadto Eon wykonywał moje polecenia. Czasami czułem się przez to jak jakiś tyran... Ale w końcu dbałem o niego, trenowałem razem z nim ciesząc się z jego najdrobniejszych sukcesów... Póki co nie stoczyliśmy żadnej walki, ale jestem pewien, że będę dumny zarówno z sukcesu jak i porażki.
Ale wracając do chwili obecnej... Eevee zastosował się do moich poleceń i sadził długie susy. Wyglądało to świetnie, ale uświadomiłem sobie, że w ten sposób trudno mu będzie uniknąć ciosów na odległość. Musiałem nauczyć go zmieniać kierunek wykonując tak długie kroki. I wpadłem na pewien pomysł... Przy zabawnym akompaniamencie Omanyte rozglądałem się za jakimiś dłuższymi kijami. Zebrałem ich sześć sztuk. Podszedłem do toru Eevee'go.
- Eon, przerwij na chwilę. - Powiedziałem, a pokemon przysiadł zziajany. Powbijałem kije w mniej więcej równych odległościach od siebie na torze treningowym Eona. Jeden okazał się tu niepotrzebny, ale miałem już co do niego plany. Zabawiłem się na swoim pokedexie i stworzyłem schemat, na podstawie którego mogłem wyjaśnić Eevee'mu, co ma robić.



- Popatrz: kółka to słupki, a gwiazdki to punkty, którymi będziesz się poruszał. A tak dokładniej, znów będziesz biegał susami, a te właśnie gwiazdki symbolizują miejsce lądowania i wybicia. Na koniec uderzysz w materac. Dlaczego wymyśliłem takie ćwiczenie? Zwiększy ono twoją zwinność i prawdopodobieństwo uniknięcia ataków dalekodystansowych. Czy rozumiesz, o co chodzi? - Wygłosiłem dość długi wykład i sprawdzałem, czy Eon wszystko pojął. Po chwili namysłu kiwnął mi niepewnie łebkiem. - To powodzenia. - Powiedziałem i zostawiłem go przy torze. Poszedłem w stronę Ommy'ego, którego przypadkowo nauczyłem śpiewać. Zaklaskałem w dłonie.
- Brawo, a teraz sprawdźmy jak wpłynęło to na siłę uścisku twoich szczęk. - Powiedziałem. A Omanyte rozpromienił się na mój komplement. Podałem mu kij, który okazał się zbędny na torze Eona. Usiadłem po turecku, by jak najlepiej zaobserwować jego postępy.

Ommy radził sobie całkiem nieźle. Patykowi dość szybko ubywało na masie.
- Bardzo dobrze, nie przestawaj. - Poleciłem pokemonowi. Podniosłem się i spojrzałem na ćwiczącego Eona. Mały biegał bardzo szybko. Było nawet widać charakterystyczną smugę ciągnącą się za nim. Nie była jeszcze tak wyraźna, jak po całkowitym opanowaniu Quick Attack, ale Eevee był już bliski osiągnięcia perfekcji. Jednak coś było nie tak. Gdy pokemon lądował, żeby ponownie się wybić, smuga bladła, właściwie to prawie znikała.
- Eon, podejdź na chwilkę. - Zawołałem psiaka. Maluch posłusznie przerwał trening i podszedł po kolejną poradę. - Jeśli te zakręty są dla Ciebie za ostre, możesz je ścinać robiąc mniejsze susy i zaokrąglając tor biegu. - Zaproponowałem. Eevee kiwnął lekko głową i znów przystąpił do ćwiczeń. - Myślę, że jeszcze trochę i przyswoisz całkowicie ten atak! - Krzyknąłem za nim dodając mu otuchy i zachęty. Uśmiechnąłem się, gdy na mnie spojrzał z błyskiem w oczach. Przyglądałem się jeszcze chwilę jego poczynaniom.
Następnie wróciłem do Ommy'ego. Jemu też przyda się nadzór i nie chcę, żeby czuł się przeze mnie odrzucony. Jednak, gdy się do niego zbliżyłem, okazało się, ze po patyku zostały tylko drzazgi. Podrapałem się po głowie.
- Znakomicie, Ommy! - Wydusiłem wreszcie z entuzjazmem. Poklepałem go po skorupie i pogładziłem jego obślizgłe macki. Zacząłem się rozglądać za czymś, co mogłoby posłużyć za kolejnego manekina treningowego Omanyte. Nie widziałem większego sensu, żeby gryzł głazy. Może sobie przecież zęby połamać, a po za tym niewiele jest pokemonów o tak twardym pancerzu. Znalazłem kolejny badyl. Ten był grubszy, ale krótszy od tych, które znalazłem wcześniej.
- Proszę. - Podałem go Ommy'emu. - Kontynuujemy. Wiem, ze dasz radę.

Eon zastosował moje rady i wyszło mu świetnie. Pojawiła się intensywna, świetlista smuga. Oznaczało to całkowite opanowanie Quick Attack. malec podbiegł do mnie zadowolony ze swojego sukcesu. Ja cieszyłem się razem z nim.
- Doskonale! Wiedziałem, że szybko się z tym uporasz. - Pochwaliłem go czochrając łebek. - Za chwilę dostaniesz babeczkę, ale poczekamy jeszcze, aż Ommy całkowicie opanuje Bite, dobrze?
Spojrzałem na skorupiaka, któremu najwyraźniej zbrzydły już drewniane zabawki. Ale co robić, na czym ma ćwiczyć? Rozejrzałem się po otoczeniu. Głazy... Czy to nie będzie dla niego za trudne? Chyba nawet wręcz niewykonalne... Westchnąłem.
- Ommy, jeśli nudzi cię obgryzanie badyli, to możesz zabrać się za tamten głaz. - Wskazałem pokemonowi niewielką skałę. - Ale nie wiem, czy dasz radę...