- Spoko. Dobra, lecę. Zobaczymy się na końcu Labiryntu! - powiedziała beztrosko Katie, po czym chwyciła się ogona swojego Swoobata. Zanim zdążyłeś coś powiedzieć, tamten wzbił się w powietrze wzbijając tuman kurzu. Valentine kaszlnęła parę razy, po czym się odezwała:
- Przestawić? Wyrażaj się jaśniej!

- ŁA! Tego to bym się nie spodziewała. Hmm... Pokaż te kielichy. Tu są jeszcze obrazki! Hmm... Cytryna oznacza zdradę. Czaszka - nietrwałość życia, przewrócony kielich - wypełnione przeznaczenie... - zaczęła mówić Valentine o obrazkach na kielichach. Chciałeś słuchać dalej, ale nie mogłeś się skupić na tej paplaninie W końcu mina dziewczyny się rozjaśniła.
- Mam! To ten kielich z cytryną!

- Dużo się uczyłam o sztuce. A z tego co wiem, sztuka jest ściśle związana z niektórymi kielichami. - powiedziała dość obojętnie Valentine, po czym spakowała puchar do plecaka.
- Chodźmy dalej. No chyba że się boisz. - dopowiedziała wystawiając język w twoim kierunku, po czym skręciła korytarzem w lewo.

Zacząłeś biec za Valentine z pokemonami na rękach. Dogoniłeś dziewczynę. Ta się nie odzywała. Razem kontynuowaliście chód w dziwnym milczeniu. Aż w końcu zatrzymaliście się. A przed wami stała ściana. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby Valentine nie gapiła się na nią jak na zaklętą.
- Poddaję się. Masz. Kliknij coś - powiedziała po paru minutach z rezygnacją.

- Już nie pamiętasz, jakim "cudownym sposobem" coś nacisnąłeś i ściana się rozstąpiła? Daję ci teraz pełną dowolność. Rób co do ciebie należy. - powiedziała lekko zgryźliwie Valentine, po czym znowu spojrzała na mapę i zagryzła usta. Labirynt chyba nie jest łatwy do przejścia...

Kiedy walnąłeś pięścią w ścianę, tamte się rozstąpiła (xD). Może masz jakąś tajemną moc? Póki co Valentine stała jak wryta, ty i stworki na twoich rękach również. Przed wami widniała kolejna część labiryntu.
- Dobra. Idziemy. - powiedziała zszokowana Valentine. Natomiast ty znowu usłyszałeś znajomy szlest w krzakach.

Valentine spojrzała na ciebie podejrzliwie, po czym poszła. Ty natomiast zacząłeś szperać w krzakach. Wyskoczyła z nich Annabeth. Zaraz spojrzała na ciebie dobrze ci znanym wzrokiem zaskoczenia.
- Jak ty to zrobiłeś? Masz jakieś nadprzyrodzone moce czy co? Bo nie wiem co już o tobie myśleś... - odezwała się zaraz. Zauważyłeś, że wyglądała na zziajaną i przestraszoną.