Malutka jaskinia za kępą trawy? Nie rozumiem, mogę tam wejść, czy jest za mała? Bo skoro schowała się za kępką trawy, to nie wiem, czy można to w ogóle nazwać jaskinią. Bez urazy, tylko chcę wiedzieć, na czym stoję
____________________________________

Zdziwiłem się widząc "reakcję" pokedexa. Zajrzałem do niewielkiej jaskini. Było tam bardzo ciemno. Zdjąłem plecak i przeszukałem go, prosząc w duchu, by się nie okazało, że zapomniałem zabrać latarkę. Znalazłem! Ale... Bateria wyładowana. Znów przetrząsnąłem plecak w poszukiwaniu baterii. Nic. Chyba, że... Pokedex i tak wariuje, więc wyciągnę z niego baterie. Gotowe. Oświetliłem otwór jaskini.

A żebyś wiedziała, że jestem ze wsi ;P I u mnie jest takie "bagno" powstałe przez wyschnięcie stawu. Oprócz trzciny nie ma tam żadnej wysokiej roślinności. No i "kępka" przywołała mi na myśl coś bardzo małego. Ale nie ważne, już wiem co i jak

Wzdrygnąłem się słysząc skowyt, ponieważ był teraz głośniejszy i wyraźniejszy ze względu na mniejszą odległość i echo panujące w jaskini. Byłem prawie pewny, że jakieś stworzenie potrzebuje pomocy. Zaniepokoiła mnie reakcja Eevee'go. Jednak zachowałem zimną krew.
- Eon, wchodzimy. - Zarządziłem. Jama była za ciasna, żebyśmy szli obok siebie, więc pierwszy zacząłem się przeciskać między zimnymi, wilgotnymi ścianami. Światło latarki miałem wciąż skierowane przed siebie.

Serce podskoczyło mi do gardła, gdy zjechałem do niżej położonej części jaskini. Nigdy więcej. Pomyślałem. Latarka, która podczas jazdy wypadła mi z ręki wpadła w łapki Eona. Oświetliła dość niespotykaną scenę. Nie musiałem zbyt długo się przyglądać, by domyślić się, o co chodzi. Lillipup najwyraźniej przechodził ewolucję, ale jaskinia była na to za ciasnym miejscem. Pewnie okropnie cierpiał. Rufflet starał się pomóc mu lub przynajmniej go pocieszyć. Podniosłem się z siadu na czworaka i podszedłem powoli do pokemonów.
- Nie bójcie się maluchy, pomogę wam. - Powiedziałem cicho. Chciałem się odwrócić do mojego towarzysza, ale ściany mi na to nie pozwalały. Rozszerzyłem więc nogi i między nimi dostrzegłem Eevee'go.
- Eon, wyjaśnij im, że wszystko będzie dobrze. - Poprosiłem.

Tak jak przypuszczałem, światło było spowodowane ewolucją Lillipupa. Teraz był już Herdierem. Jednak był w opłakanym stanie. Ściągnąłem plecak i założyłem go na odwrót - był teraz na moim brzuchu, a raczej klatce piersiowej. Do środka wsadziłem latarkę i przytrzasnąłem ją suwakiem. Zmieniając pozycje na kucającą, półstojącą i leżącą udało mi się w końcu odwrócić tyłem do Ruffleta i Herdiera.
- Herdier, spróbuj wejść na moje plecy, wyniosę Cię stąd. - Powiedziałem. - Eon, Rufflet, pomóżcie mi proszę.
Zrobiłem na tyle miejsca, by Eevee mógł dostać się do dwójki pokemonów.

Podążyłem wzrokiem za Eonem i Ruffletem, którzy poszli w inną stronę niż miałem zamiar iść. Znaleźli drugie wyjście. Ruszyłem za nimi. Biedny Herdier. Ale jak ja mogę mu pomóc? Nie ma żadnych leków, ani nawet apteczki. Głupek! Czemu nie zabrałem apteczki? Wyszedłem z jaskini mrużąc oczy porażone światłem. Położyłem Herdiera na trawie i z wielką ulgą rozprostowałem nogi. Zrzuciłem plecak i wywaliłem pół zawartości w poszukiwaniu czegokolwiek. A nuż zabrałem jednak coś przydatnego? I wtedy usłyszałem śpiew. Coś jak harcerska piosenka. Nie zastanawiając się długo upchnąłem moje graty w torbie, zarzuciłem ją na ramię i podniosłem cierpiącego pokemona. Puściłem się pędem w stronę źródła piosnek. Oby mieli apteczkę... Prosiłem w duchu.

Nie spodziewałem się tak sprawnej i szybkiej pomocy. Zanim powiedziałem choćby "pomocy", obozowicze byli już przy mnie. Zabrali Herdiera do namiotu. Zauważyłem dziewczynę z fryzurą charakterystyczną dla krewnych sióstr Joy. Zawsze mnie dziwiło, jak to możliwe, że wszystkie są identyczne choć w większości nie są nawet siostrami. Z resztą tak samo było z oficer Jenny...
Lecz wracając do tematu, cieszyłem się, że jest tu siostra Joy, bo one mają wysokie kwalifikacje w kwestii leczenia. Kiwnąłem głową na zaproszenie Oazowiczów.
- Chętnie, dziękuję. - Przysiadłem się, a Eon ułożył mi się na kolanach. Spojrzałem na Ruffleta. Nie byłem pewien, jak zareaguje na taką ilość ludzi. Co jakiś czas zerkałem też z troską na namiot medyczny.

Uśmiechnąłem się lekko słysząc śpiew Eona. Jednak mój uśmiech przybladł, gdy dostrzegłem wyraz twarzy Ruffleta. Po chwili z namiotu wyszła siostra Joy. Wieści nie były zbyt dobre. Miałem teraz problem. Bo polubiłem nowo poznane pokemon, ale nie należały do mnie, a skąd miałem wiedzieć, czy chcą być moimi pokemonami? Bo zmarnowałbym czas zostając tu kilka dni, by dowiedzieć się, że pokemony chcą wrócić do swoich leśnych legowisk. Co robić? Westchnąłem. Po chwili znalazłem rozwiązanie.
- A czy mogę się z nim zobaczyć? - Spytałem siostrę Joy. Chciałem spytać Herdiera, czy wyruszy ze mną w podróż, a także spytać jak się czuje. Wątpiłem też, by Rufflet wyruszył gdziekolwiek bez swojego przyjaciela.